Van Woodstock tot Baas in Eigen Buik

Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven en deze keer doe ik het in het Nederlands. Ik moet bekennen dat ik gewoon geen zin heb om het Engels te schrijven, dus vandaar. Op het moment gebeurt er niet veel in mijn leventje en daar kan ik me soms druk om maken. Soms denk ik of ik alleen adem voor school, vooral met deze achterstanden. Gelukkig neem ik ook de tijd om lekker aan niets te denken door muziek te luisteren of een film te kijken. Dat brengt mij trouwens op iets leuks. Mijn muzieksmaak is heel breed maar één van de soorten muziek die ik geweldig vind, is de muziek uit de jaren 60 en 70. Muziek wat nu niet meer gemaakt wordt, geniale muziek (oké Rammstein is ook geniaal!). Zo luister ik de live versie van Simon & Garfunkel van the Sound of Silence tijdens het 25th anniversary Rock and Roll Hall of Fame concert (2009). Kippenvel over heel mijn lichaam en tranen in mijn ogen als ik deze twee geniale muzikanten hoor zingen. Ook nu weer terwijl ik deze blog schrijf. Dat zet me aan het denken hoe graag ik in die tijd wil leven, maar helaas het is de verleden tijd. Ik zou zeker een persoon zijn die festivals zoals Woodstock bezocht zou hebben, mee deed aan protesten tegen door oorlog in Vietnam en met de woorden ‘Baas in eigen buik’ op mijn buik rondliep om te strijden voor gelijke rechten van de vrouw! Misschien is het daarom wel dat ik zoveel passie heb voor geschiedenis. Alles uit het verleden is interessant en wat ik nu in het heden bevalt me niet altijd even goed. Hoe de maatschappij in elkaar zit wordt je soms ook sip van. Tja, mijn moeder zegt dan ook wel dat ik in de verkeerde tijd ben geboren en ik eigenlijk iemand ben die thuis hoort in de jaren zestig en zeventig. Zou het niet gaaf zijn als er een tijdmachine bestond die je daarheen kon brengen? Oké genoeg gefantaseerd. Ik moet het maar doen met de platen en m’n platenspeler die mij iets terug brengen naar de tijd, de filmpjes in youtube kijken en maar gewoon geschiedenis studeren.